विचारांच्या या जगात
मला कुणीतरी आठवलय
जिने प्रेमाच्या या खेळत
मला नरकात पाठवलंय
चांदण्या रात्रीच्या गारव्यात
चेहरा तिचा दिसला
त्याच क्षणी मनामध्ये
प्रेमाचा पहिला अंकुर फुटला
धडधडणारं हृदय मग
बाहेर येईल कि काय असं वाटलं
तिच्याच आठवणीने माझं
संपूर्ण हृदय दाटलं
मग तिच्यासाठीच जगावं कि मरावं
असा वाटलं
तिचं ते अलगद हसणं
आणि गालावरची खळी
तिचा चेहरा बघतच
दुखः माझे सैरावैरा पळी
काश, स्वीकारलं असत
तिनी माझ्या प्रेमाला
तर कदाचीत तिच्यासाठी
जुंपलो असतो मी घाण्याला
हृदयाच्या प्रत्येक ठोक्यावर
आयुष्य कमी कमी होत चाललंय
आता तिच्या जुन्या आठवणींच्या
सावल्यांनी दाटलय
हृदय भरून आलंय
भावना हि लागल्या वहायला
ती थांबली पण नाही
माझी हि अवस्था पाहायला
चिंब भिजलेल्या डोळ्यातुनी
अलगद वाट काढतील अश्रू
ह्या अश्रूंची किमत ठरवत
केवढ्याला हे विसरू
सूर्य निघाला मावळतीकडे
आणि फुलेही लागली गळायला
श्वास हि आता
फुफ्फुस सोडून लागलाय पाळायला
दिव्याची ज्योत देखील
लागलीय आता फडफडायला
संपलं त्यातील तेल आता
उरली फक्त वात जाळायला
जाळून जाईल वात आणी
सर्वत्र अंधार होईल
कुणावर तरी प्रेम करण्याचा
हा एकाकी अंत होईल.
No comments:
Post a Comment